Δομική τέχνη: Η κατασκευή

Μελετά την μηχανική αρτιότητα κάθε ενός από τα επιμέρους στοιχεία ξεχωριστά

Μελετά την λειτουργική αρτιότητα κάθε ενός από τα επιμέρους στοιχεία ξεχωριστά

Μελετά τον τρόπο συναρμογής μεταξύ τους

Προσπαθεί να τα οργανώσει σε ένα μηχανικά και λειτουργικά ικανοποιητικό σύνολο

Προσπαθεί να τα οργανώσει σε ένα αισθητικά ελκυστικό σύνολο

Προσπαθεί να ανασύρει την ποιητική διάσταση μέσα από τον τρόπο εφαρμογής τους

Η θερμική άνεση εξαρτάται αποκλειστικά από την θερμοκρασία των επιφανειών του χώρου.

Η ακουστική άνεση εξαρτάται αποκλειστικά από τον βαθμό ηχομόνωσης του χώρου από εξωτερικές πηγές θορύβου.

Οι βασικοί παράγοντες θορύβου είναι δύο: ο κτυπογενής θόρυβος, δηλαδή εκείνος που μεταδίδεται μέσα από την μάζα των υλικών του χώρου, και ο αερόφερτος, δηλαδή εκείνος που μεταδίδεται μέσα από την ατμόσφαιρα.

Η οπτική άνεση αφορά στην εξασφάλιση αρκετής φωτεινότητας στον χώρο ώστε εκείνος να είναι λειτουργικός. Τούτο επιτυγχάνεται με την εγκατάσταση επαρκούς αριθμού λαμπτήρων / φωτιστικών σωμάτων ανάλογης φωτιστικής έντασης.

Η οσφρητική άνεση επιβαρύνεται από παράγοντες όπως η υγρασία και η μούχλα, η κακή διαχείριση στερεών και υγρών αποβλήτων, και γενικότερα αερόφερτοι παράγοντες όπως η κακή ανακυκλοφορία του αέρα μέσα στον χώρο.

Εφόσον επιτύχουμε μια ικανοποιητική στρατηγική αντιμετώπισης επιβαρυντικών παραγόντων ως προς τα παραπάνω (θερμική άνεση, οπτική άνεση, ακουστική άνεση, και ποιότητα του εσωτερικού αέρα) έχουμε καλύψει όλες τις βασικές προϋποθέσεις για μια επιτυχημένη λειτουργικότητα στον χώρο.

Ο αρχιτέκτονας εσωτερικού χώρου έχει την αποκλειστική ευθύνη της ορθής εφαρμογής των συστημάτων επί τόπου στον χώρο. Επομένως οφείλει να γνωρίζει μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας τον τρόπο εφαρμογής τους και τις μηχανικές τους απαιτήσεις.

Ο αρχιτέκτονας εσωτερικού χώρου είναι ο μοναδικός που έχει πλήρη εποπτεία του τι χρειάζεται να γίνει μέσα στον χώρο. Δηλαδή γνωρίζει όχι μόνο το κάθε τί που συμβαίνει στον χώρο ξεχωριστά, αλλά και τον τρόπο που όλα αυτά μαζί συναρμολογούνται σε ένα αδιαίρετο λειτουργικό και αισθητικό σύνολο.

Ως εκ τούτου ο αρχιτέκτονας εσωτερικού χώρου μελετά τα συστήματα στο σύνολο του χώρου και στη συνέχεια οφείλει να δώσει σαφείς, ρητές και τελεσίδικες οδηγίες προδιαγραφής και εγκατάστασης στους υπόλοιπους. Για ένα καλό τελικό αποτέλεσμα, όλοι οι υπόλοιποι συντελεστές του έργου (μηχανικοί και κατασκευαστές) οφείλουν να συμμορφωθούν στις υποδείξεις του αρχιτέκτονα εσωτερικού χώρου.

Τα προβλήματα που δεν λύνονται στην μελέτη, μπορούν πάντα να λυθούν επί τόπου στον χώρο εφαρμογής / κατασκευής (στο ‘γιαπί’). Σε αυτό το πλαίσιο ο κατασκευαστής μπορεί να αναλάβει την ευθύνη γιατί έχει αναλάβει και την κατασκευή του έργου.

Ο αρχιτέκτονας εσωτερικού χώρου δεν υποκαθιστά τους υπόλοιπους μελετητές του χώρου (μηχανολόγοι μηχανικοί, ηλεκτρολόγοι μηχανικοί, κ.α.) ή τις εξειδικευμένες προδιαγραφές εφαρμογής που συνοδεύουν τα συστήματα που μελετάμε. Όλοι μπορούν να συνεισφέρουν με την τεχνογνωσία τους για την άρτια επίλυση του χώρου. Ωστόσο ο αρχιτέκτονας εσωτερικού χώρου οφείλει να γνωρίζει τις απαιτήσεις και τις επιπλοκές που επιφέρουν τα συστήματα που προδιαγράφει ώστε να μπορέσει να τα εντάξει σε ένα άρτιο λειτουργικό και αισθητικό σύνολο. Τούτο γίνεται αποκλειστικά στο στάδιο της μελέτης. Αν η μελέτη είναι κακή, τότε χρειάζεται να αναθεωρηθεί.

Όπως όλα τα στοιχεία του χώρου, η κλίμακα μπορεί να μελετηθεί είτε σε κάτοψη είτε σε όψη. Κάθε μια από αυτές τις δύο απόψεις μπορεί να αποδώσει την συνολική εικόνα της κλίμακας.

Αντίθετα με τα περισσότερα στοιχεία του χώρου, η κλίμακα είναι πιθανόν το πλέον τρισδιάστατο στοιχεί ο του χώρου, εμφανίζοντας πολλαπλές όψεις με την μία και δίνοντας πολυάριθμες ευκαιρίες για τον αισθητικό χειρισμό τόσο των μερών της όσο και του συνόλου της.

Τα βασικά μέρη της κλίμακας ως προς την χάραξή της είναι το «πάτημα» και το «ρίχτι».

Μια κλίμακα αποτελείται από τον βασικό φορέα της και τις συναρτώμενες κατασκευές. Ο φορέας μπορεί να αποτελείται από μία ή περισσότερες βαθμιδοφόρους δοκούς πάνω στις οποίες συναρμόζονται τα σκαλοπάτια, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις είναι δυνατόν να επιλύεται και σαν μία ολόσωμη κατασκευή (δηλαδή σαν μία κεκλιμένη πλάκα). Επίσης είναι δυνατόν τα ίδια τα σκαλοπάτια να εργάζονται σαν στατικός φορέας, μεταφέροντας το ίδιο τους το βάρος από το ένα στο άλλο.

Ως συναρτώμενες κατασκευές λογίζονται το στηθαίο ή κιγκλίδωμα της κλίμακας, η κουπαστή ή χειρολισθήρας, και άλλα σημαντικά στοιχεία που εξασφαλίζουν την άνεση, την ασφάλεια και την ανάδειξη της σκάλας, όπως φωτιστικά στοιχεία, ή αντιολισθητικές επιστρώσεις.

Το «ρίχτι» του σκαλοπατιού, παρότι υφίσταται πάντα σαν μέγεθος, είναι δυνατόν να μην κατασκευαστεί επί του πρακτέου.

Εφόσον χαράξουμε το ίχνος του διαχωριστικού δε πάτωμα και ταβάνι, τοποθετούμε μεταλλικά κανάλια – οδηγούς, τους λεγόμενους «στρωτήρες», μέσα στους οποίους στερεώνονται τα κατακόρυφα στοιχεία του σκελετού, οι λεγόμενοι «ορθοστάτες».

Οι ορθοστάτες τοποθετούνται σε θέσεις οι οποίες μεταβάλλονται ανάλογα με τις απαιτήσεις του σχεδίου του τοίχου. Οι γυψοσανίδες κόβονται κάθε φορά σε μεγέθη τέτοια ώστε να μπορούν να βιδωθούν στον σκελετό ανάλογα με την θέση του ορθοστάτη.

Οι ορθοστάτες τοποθετούνται κάθε φορά σε σταθερές αποστάσεις μεταξύ τους, με συνηθέστερη εκείνη των 60εκ. Ανάλογα με την προδιαγραφή του συστήματος οι αποστάσεις αυτές μπορεί να γίνουν πυκνότερες αλλά ποτέ πιο αραιές. Το βήμα αυτό παραμένει σταθερό καθ’ όλο το μήκος του διαχωριστικού, μέχρι την απόληξή του που μπορεί να είναι ελεύθερη αλλά όχι μεγαλύτερη από 60εκ.

Μετά την ολοκλήρωση του διαχωριστικού και από τις δύο όψεις τοποθετούνται τα δίκτυα και οι λοιπές εγκαταστάσεις.

Τα ξύλινα δάπεδα γίνονται πάντα κατά την φάση της ανέγερσης μιας οικοδομής με την τεχνική του ξύλινου καρφωτού δαπέδου πάνω σε καδρόνια.

Τα ξύλινα δάπεδα γίνονται με μια ευρεία γκάμα εφαρμογών και συστημάτων, με τεχνικές που εκτείνονται από το κλασικό καρφωτό δάπεδο μέχρι σύνθετα «πλωτά» δάπεδα που εφαρμόζονται ακόμα και σε υφιστάμενο τελειωμένο υπόβαθρο (π.χ. μωσαϊκό).

Οι σανίδες της τελικής επιφάνειας χρειάζονται πάντα μια τελική επεξεργασία (στοκάρισμα, τρίψιμο, λουστράρισμα) για να έρθουν στην τελική τους μορφή.

Οι σανίδες της τελικής επιφάνειας μπορούν να τοποθετηθούν με κόλλα πάνω σε κατάλληλο υπόβαθρο.

Στην τεχνική του καρφωτού δαπέδου μπορούμε να έχουμε υπόβαθρο είτε από σανίδες λευκής ξυλείας, είτε από συνθετικές πλάκες ανάλογου υλικού (κόντρα πλακέ, osb, κ.α.). Στην πρώτη περίπτωση οι σανίδες τοποθετούνται με κενά μεταξύ τους περί τα 2-3 εκατοστά.

Εκτός από την τυπική «μασίφ» σανίδα τελικού δαπέδου είναι δυνατόν να έχουμε και σύνθετες σανίδες, π.χ. εκείνες όπου το κυρίως σώμα τους αποτελείται από πυρήνα λευκής ξυλείας και τελική επιφάνεια από το ξύλο της επιλογής μας, ή εκείνες όπου ο πυρήνας τους αποτελείται από διάφορες στρώσεις φυσικού ή/και συνθετικού υλικού και τελική επιφάνεια από το ξύλο της επιλογής μας.

Τούτες οι σανίδες εξυπακούεται ότι είναι υποδεέστερες ποιοτικά από τις μασίφ σανίδες και το βασικό τους πλεονέκτημα είναι το μικρό τους κόστος.

Τα λίθινα δάπεδα μπορούν να είναι εξίσου είτε φυσικά είτε τεχνητά.

Τα λίθινα δάπεδα, είτε χυτά είτε σε πλακίδια, οφείλουν σε κάθε περίπτωση να κατασκευάζονται με αρμό.

Τα λίθινα δάπεδα με πλακίδια τοποθετούνται πάνω σε οποιοδήποτε υπόβαθρο χωρίς πρόβλημα.

Τα λίθινα δάπεδα τοποθετούνται συνήθως με κόλλα πλακιδίων πάνω σε ένα καλά επιπεδωμένο υπόβαθρο. Σε παλιότερες εφαρμογές χρησιμοποιείτο ως συνδετικό υλικό τσιμεντοειδές κονίαμα το οποίο εξασφάλιζε μεγαλύτερες ανοχές σε ανισοσταθμίες του υποβάθρου.

Τα μαρμάρινα πλακίδια συναντώνται σε πάχη από 2 έως 6 εκ, με συνηθέστερα εκείνα των 2 και των 3 εκατοστών.

Τα συνήθη χυτά δάπεδα από τσιμεντοκονία συναντώνται συνήθως σε πάχη περί τα 3 εκατοστά, κάτι που τους επιτρέπει να απορροφούν τις ανισοσταθμίες του υποβάθρου τους.

Τα συνήθη χυτά δάπεδα από τσιμεντοκονία έχουν φυσική ελαστικότητα και δεν χρειάζονται αρμό διαστολής.

Τα μεταλλικά δάπεδα εδράζονται είτε απ’ ευθείας πάνω στον φέροντα οργανισμό της οικοδομής, είτε πάνω σε κατάλληλα διαμορφωμένες δοκούς (τεγίδες).

Όταν τοποθετούνται πάνω σε τεγίδες, τα φύλλα της τελικής επιφανείας δεν έχουν πάχος μεγαλύτερο των 2-3 χιλιοστών.

Τα μεταλλικά δάπεδα είναι κατά κανόνα λεία.

Τα συνθετικά δάπεδα είναι κατά κανόνα μια οικονομική λύση ποιοτικά υποδεέστερη από τις πλέον διαδεδομένες εφαρμογές των ξύλινων και λίθινων δαπέδων.

Τα συνθετικά δάπεδα μπορούν να έχουν σύνθεση φυσικής προέλευσης όσο και τεχνητής.

Τα συνθετικά δάπεδα μπορούν να είναι εξίσου ομοιογενή (δηλαδή κατασκευασμένα εξ’ ολοκλήρου από το ίδιο υλικό) ή ετερογενή (δηλαδή κατασκευασμένα σε στρώσεις από διαφορετικά υλικά)

Το linoleum εκτός από φυσικής προελεύσεως είναι και ένα εξαιρετικά ανθεκτικό υλικό σε καταπονήσεις.

Το PVC είναι μια οικονομική εναλλακτική δαπέδου η οποία ωστόσο έχει μικρή αντοχή σε καταπονήσεις.

Οι μοκέτες μπορούν να βρεθούν αποκλειστικά σε ρολά, τα οποία κόβονται επακριβώς στις διαστάσεις του εκάστοτε χώρου και ανάλογα με τις απαιτήσεις του σχεδίου.

Τα χυτά συνθετικά δάπεδα εμφανίζουν μια εξαιρετικά ευρεία γκάμα ιδιοτήτων ανάλογα με την σύνθεσή τους, τόσο λειτουργικά όσο και αισθητικά.

Τα ανοιγόμενα κουφώματα δεν προσφέρουν τόσο καλές μονωτικές ιδιότητες όσο τα συρόμενα κουφώματα.

Τα συρόμενα κουφώματα δεν προσφέρουν τόσο καλές μονωτικές ιδιότητες όσο τα ανοιγόμενα κουφώματα.

Τα ανοιγόμενα κουφώματα μπορούν να ανοίξουν πλήρως αφήνοντας ολόκληρο το άνοιγμα ελεύθερο στη χρήση.

Τα συρόμενα κουφώματα μπορούν να καλύψουν μεγάλα πλάτη ανοιγμάτων με ένα φύλλο. Αντίθετα τα ανοιγόμενα κουφώματα έχουν περιορισμούς ως προς το μέγεθός τους.

Τα ανοιγόμενα κουφώματα χρειάζονται μεγάλη επιφάνεια για να ανοίξουν και να κλείσουν δυσκολεύοντας τόσο την κυκλοφορία όσο και την τοποθέτηση επίπλων που θα εμποδίζουν την ελεύθερη περιστροφή των φύλλων.

Σε αντίθεση με τα ανοιγόμενα, τα συρόμενα κουφώματα μπορούν να κάνουν το ίδιο χωρίς επιπλοκές στον εσωτερικό χώρο.